_thumbnail.jpg)
_large.jpg)
_large.png)
"Održanje ravnoteže između zaštite i održivosti je neophodno - i izvodljivo."
U nedavnoj publikaciji, Organizacija Ujedinjenih Nacija za hranu i poljoprivredu (FAO) i Program za životnu sredinu Ujedinjenih Nacija (UNEP) su naglasili značaj održivosti u šumarstvu.
Naveli su severnoamerički model zaštite divljine kao uspešan primer održivog gazdovanja u praksi, sa studijom slučaja koju je priložio Šejn Mahoni (Shane Mahoney), predsednik organizacije Conservation Visions i potpredsednik Sektora za politiku i bezbednost CIC-a.
Pomenuta publikacija je Stanje svetskih šuma (The State of the World's Forests), izdanje za 2020, u kojoj FAO i UNEP daju kratak pregled trenutnog stanja biodiverziteta u šumskim područjima na globalnom nivou i njegovog značaja za ljudski rod.
Unutar ovogodišnjeg izdanja objavili su je pregled efektivnosti planova i akcija zaštite i održivog razvoja, predstavljen kroz studije slučaja "inovativne prakse i rešenja na obostranu korist".
Jedna od studija slučaja je pregled severnoameričkog modela zaštite divljine, naveden kao primer kako se može sačuvati biodiverzitet šumskih područja održivim korišćenjem prirodnih resursa, što je neophodno u gazdovanju šumskim područjima.
Navedeno je da se zaštita ne postiže samim proglašenjem zaštićenih područja, pošto su uglavnom suviše male površine koje obuhvataju suviše mali procenat ukupnog biodiverziteta šumskih područja.
Publikacija navodi da je "održanje ravnoteže između zaštite i održivosti je neophodno - i izvodljivo." Naglašava se značaj pristupa gazdovanju koji obuhvataju socioekonomske ciljeve, podržavaju održivo iskorišćenje resursa i uključuju lokalno stanovništvo u gazdovanje šumom. Time se omogućuje održanje resursa koje lokalno stanovništvo koristi i vrednuje, a takođe i ispunjenje širih društvenih potreba.
Tekst o severnoameričkom modelu, pod naslovom "Podsticanje zaštite divljine u Severnoj Americi" ("Incentivizing wildlife conservation in North America") pokazuje kako se politikom na regionalnom nivou može postići održiva upotreba uz usklađivanje interesa zaštite prirode sa interesima investitora.
Detaljno se navodi koliko vrsta u SAD i Kanadi je bilo ugroženo ili pred izumiranjem na kraju XIX veka, uprkos relativno velikoj populaciji divljači pre dolaska doseljenika iz Evrope.
Do toga je došlo usled komercijalne eksploatacije i opšteg nepostojanja koncepta održivosti u društvenoj svesti.
Kriza izumiranja sa kojom se Severna Amerika suočila otvorila je put filozofiji iskorišćavanja prirodnih resursa zasnovanoj na građanskoj odgovornosti i prirodnim ograničenjima. Krajnji rezultat je danas poznat kao severnoamerički model zaštite divljine.
Sprovođenje ovog modela dovelo je do značajnog oporavka populacije divljači, uključujući i vrste koje nisu bile izložene lovu.
Vrste divljači koje su se značajno oporavile su divlja ćurka i belorepi jelen. Ovaj oporavak ne bi bio moguć bez severnoameričkog modela, u čijem sklopu su pokrenute brojne akcije zaštite, uključujući transplantacije i upravljanje životnom sredinom.
CIC podržava FAO i UNEP u naglašavanju značaja održivosti u šumarstvu, i zahvaljuje g.Mahoniju i organizaciji Conservation Visions za podršku ovoj publikaciji.
izvor: cic-wildlife.com
